حـال بـکـاء و دیـدۀ گـریـانـمـان بـده            بغـض مـدام و اشک فـراوانـمان بده

این چشم‌ها که بوی شهادت نمی‌دهد            چـشـمی شبـیه چـشم شهیـدانـمان بده

همّت برای توبه و ترک گـناه نیست            امـا بــیـا و قـلـب پـشـیـمـانـمـان بـده

حال خراب این دل ما را درست کن            در بین روضه حـال پـریـشانمان بده

دل‌مـرده‌ایم بـسکه حـرم را نـدیـده‌ایم            یک یا حـسیـن دم بـده و جانـمان بده

حالا که راه کـرببلا بسته، لطف کن            بـرگ بـرات شـاه خـراسـانـمـان بـده

مـا و پـنـاهِ درگـهِ سـلـطـانِ عـالـمین            خـط امــان ز بـار گـنـاهـانـمـان بـده

جــان مـــؤذن حـــرم، اذن زیــارتِ            پائـین پـای حـضرت جـانـانـمان بـده

قـربان آن پـدر که ز داغ پسر خـمید            داغـی دگر شبـیه عـلی اکـبرش ندید